پرده پایین می‌افتد و نفسم بند می‌آید.
قلب پیچیده‌ام نفس عمیقی می‌کشد.
آیا امروز کار اشتباهی انجام داده‌ام؟
چه احساسی در تماشاگران ایجاد شد؟
با این حال، خوشحالم چون اینطور هستم.
چون می‌توانم کسی را به فریاد وادارم.
احساسات ماندگار را در آغوش می‌گیرم.
روی صحنه‌ی خالی و هنوز داغ ایستاده‌ام.
روی صحنه‌ی خالی و هنوز داغ ایستاده‌ام (ای وای).
از پوچی بی‌فایده می‌ترسم (ای وای).
در میان احساسات پیچیده، روی خط ناپایدار زندگی.
بی‌دلیل، وانمود می‌کنم که بی‌حس‌تر هستم.
این اولین بار نیست، اما باید به آن عادت کرده باشم.
سعی می‌کنم آن را پنهان کنم، اما جواب نمی‌دهد. (کار نمی‌کند.)
همینطور که صحنه‌ی خالی شروع به سرد شدن می‌کند،
صندلی‌های خالی را پشت سر می‌گذارم.
حالا این به من آرامش می‌دهد.
به خودم می‌گویم هیچ دنیای کاملی وجود ندارد.
هر روز خالی‌تر و خالی‌تر می‌شود.
تا کی می‌تواند مال من باشد؟ صدای بلند تشویق‌ها
با من حرف می‌زند، بی‌شرمانه.
صدایت را بلند کن. دوردست‌ها
حتی اگر هیچ مخاطب ابدی وجود نداشته باشد، من خواهم خواند
می‌خواهم برای همیشه منِ امروز باشم
می‌خواهم برای همیشه یک پسر باشم، من، آه
برای همیشه، ما جوان هستیم
از میان باران گلبرگ‌های در حال ریزش
در این هزارتو گم شده‌ام
برای همیشه، ما جوان هستیم
حتی اگر بیفتم، آسیب ببینم و درد بکشد
ما بی‌پایان به سمت رویاهایمان می‌دویم
برای همیشه، همیشه، همیشه، همیشه
(رویا، امید، به جلو حرکت کن، به جلو حرکت کن)
برای همیشه، همیشه، همیشه، همیشه
ما جوان هستیم
برای همیشه، ما جوان هستیم
از میان باران گلبرگ‌های در حال ریزش
در این هزارتو گم شده‌ام
برای همیشه، ما جوان هستیم
حتی اگر بیفتم، آسیب ببینم و درد بکشد
ما بی‌پایان به سمت رویاهایمان می‌دویم
برای همیشه، ما جوان هستیم
از میان باران گلبرگ‌های در حال ریزش
در این هزارتو گم شده‌ام
برای همیشه، ما جوان هستیم
حتی اگر بیفتم، آسیب ببینم و درد بکشد
ما بی‌پایان به سمت رویاهایمان می‌دویم