نوستالژی، چه حس خنده‌داری
احساس می‌کنم از احساساتی که آشکار کرده‌ام تهی شده‌ام
یا باید انجامش داد یا مُرد، من به میل خودم پیش نمی‌روم
اما وقتی زمانش برسد، خودم را در کتان سفید می‌پیچم
این را رپ می‌کنم، برای سلامت عقلم می‌گویم
هر بلایی که سرت بیاید، من این کار را برای خودم کردم
لعنت به همه خیال‌پردازی‌هایت
تو یک ماری، از نردبان افتادی
ترجیح می‌دهم با تشبیه حرف بزنم
از این همه خیسی سیر شده‌ام
و نمی‌توانم اعتماد کنم که تو خانواده من هستی
نمی‌دانم بعدش چه می‌شود
مغزم مرده، که هرگز دلم برایش تنگ نمی‌شود
مغزم با حشیش زندگی می‌کند
آیا می‌توانم در برابر ورطه تاریک مقاومت کنم؟
در این بی‌آغاز اثری از خود به جا بگذارم، فقط وجود داشته باشم
ذهنم به شکل منشور است
و در مواقعی مانند حالت زندان
هیچ حقی وجود ندارد که اخیراً احساس کنم
اگر دیدگاهم در خطر باشد، نوری وجود ندارد
و کدام زندگی را باید انتخاب کنم که ادامه دهم
چه چیزی باقی مانده است؟ آیا اتاق است یا فضا؟
اینها شایعاتی هستند که باید با آنها روبرو شویم
من ترجیح می‌دهم زودتر از دیروقت باشد
من بازیگرانی را بعد از جوایز بفتا دیده‌ام که رک‌تر باشند
منظورم این است که بی‌هدف آواز می‌خوانند، همان سرود است
آنها سعی می‌کنند در درازمدت با سرعت بدوند، مو فرح
آنها سعی می‌کنند وقتی مدت زیادی گذشته است، درست شوند، خودت را اذیت نکن
هیچ چیز دیگری وجود ندارد، این افکار در وجود بیشتر عاشقان می‌لرزد
می‌خواهم با تو بخوابم، اما هنوز خواب مرگ است، پسرعمو
بنابراین دو هفته اکنون چهار دوجین است
سال‌هایی که می‌گذرد، نمی‌توانند به عقب برگردند
فقط زندگی‌ام را تماشا کن و پیوندهای درست را محکم کن
هیچ کس، هیچ کس – ای به من گوش نمی‌دهد
هیچ کس، هیچ کس – ای به من گوش نمی‌دهد
هیچ کس، هیچ کس – ای به من گوش نمی‌دهد
هیچ کس، هیچ کس – ای به من گوش نمی‌دهد