به سر می دوم رو به خانه ی تو
که شاید بیابم نشانه ی تو
فتاده ز پا خسته آمده ام
که سر بگذارم به شانه ی تو
به یادت به هر سو نظاره کنم
ز داغت به تن جامه پاره کنم
غمت گر به جانم شرر نزند
هوای جنونم به سر نزند
امید دلم در برم بنشین
تا مگر ز دلم غم برون برود
وگرنه ز خشم نخفته ی من
تا سپیده دمان جوی خون برود
ز جور فلک مانده در قفسم
تا به سنگ ستم پرشکسته مرا
وگر این قفس را به هم شکنم
تا کجا ببرد بال خسته مرا
نخیزد نغمه ی مستانه ی تو
شده پر گرد غم کاشانه ی تو
گرفته شعر تو روی زمین را
چرا زیر زمین شد خانه ی تو
به سر می دوم رو به خانه ی تو
که شاید بیابم نشانه ی تو
فتاده ز پا خسته آمده ام
که سر بگذارم به شانه ی تو
I run towards your house, that I may find your sign, I have come tired from my feet, to rest my head on your shoulder, to look everywhere in memory of you, to tear my clothes from your pain, so that the sorrowful soul will not be angry with me, so that the air of my madness will not be in my head, I hope that my heart will sit in me, so that the sadness will not leave my heart, otherwise from my unquenched anger, until the dawn of dawn, a stream of blood will flow from the sky that remains in my cage, so that the stone of my broken oppression will not take me, and if I break this cage, how far will my tired wings take me, your drunken song will not rise, the sorrow of your home has filled the earth, your poetry on earth, why did your house become underground? I run towards your house, that I may find your sign, I have come tired from my feet, to rest my head on your shoulder.
نظرات کاربران