من خیلی سیری‌ناپذیر بودم
تا اینکه چراغ‌ها روشن شدند
و داستان‌ها قدیمی شدند
حالا هیچ‌کس اینجا نیست که من بشناسم
و شهر بیرون
دیگر مثل قبل نیست
و من
یادم می‌آید وقتی جوان بودیم
اسم‌هایمان را روی شن می‌نوشتیم، خیلی بی‌دقت
بعد باران آمد و اسم تو رفت
و حالا اسم من، به تنهایی پابرجاست
هیچ‌کس مرا نمی‌بیند
حالا من یک نمایش تک‌نفره هستم
من این کار را به تنهایی انجام خواهم داد
ما همه چیز را آن زمان می‌دانستیم
حالا این تمام چیزی است که می‌دانم
فکر کنم الان دارم به خانه می‌روم
اوه-اوه (آره)، اوه-اوه
اوه-اوه، فکر کنم الان دارم به خانه می‌روم
اوه-اوه، اوه-اوه
اوه-اوه، فکر کنم الان دارم به خانه می‌روم
و موسیقی همیشه پخش می‌شد
با صدای زندگی ما
و شیرین‌ترین فرار
و همسایه‌ها شکایت می‌کردند
ما صدا را بلندتر می‌کردیم
اصلاً چه اهمیتی دارد؟ چون ما-
یادمان می‌آید که جوان بودیم
زندگی‌مان مثل دانه‌هایی در شن بود
آیا قلعه‌ها و قلمروهایمان را ساخته بودیم؟
حالا امواج آنها را فرو ریخته‌اند
هیچ‌کس مرا نمی‌بیند
حالا من یک نمایش تک‌نفره هستم
اوه-اوه (آره)، اوه-اوه
اوه-اوه، حدس می‌زنم الان دارم به خانه می‌روم
اوه-اوه، اوه-اوه
اوه-اوه، حدس می‌زنم الان دارم به خانه می‌روم
شما من را پیدا خواهید کرد
من اینجا خواهم بود، اوه
نمی‌توانم ببینم
دیگر نمی‌توانم نفس بکشم
اما چطور می‌توانستیم بمانیم؟
تو از عشق سرمست بودی
من مست بودم
مست از درد
اوه-اوه، اوه-اوه (اوه)
اوه-اوه، اوه-اوه (فکر کنم دارم میرم، دارم میرم، دارم میرم)
من دارم میرم خونه
اوه-اوه، اوه-اوه (مممم-هم)
اوه-اوه
فکر کنم، الان دارم میرم خونه